Na het vertrek van bewoners en bedrijven was de binnenstad van Leeuwarden in de jaren 1960 danig verwaarloosd. Het gemeentebestuur had in 1965 een herstructureringsplan voor de stadskern opgesteld. Zo lang die niet was uitgevoerd wilde het bestuur niet investeren in verbeteringen. Dit plan voorzag in grootscheepse saneringen, doorbraken en nieuwbouw. Zowel de verwaarlozing als dit ingrijpende plan wekten bij een groot aantal burgers verontrusting. Zij pleitten voor behoud en herstel van de oude binnenstad zoals die historisch tot stand was gekomen. Eén van hen was Jaap Romijn, directeur van Museum Het Princessehof, die in 1971 het initiatief nam tot het Comité Leeuwarder Binnenstad. Dit comité wilde het herstructureringsplan laten intrekken en zette zich in voor restauraties en herstel van de woonfunctie die het centrum vanouds had gehad. Ruim tien Leeuwarders sloten zich bij Romijn aan. Aan het eind van hetzelfde jaar moest deze zich wegens tijdgebrek al weer terugtrekken. Waarschijnlijk is het comité niet lang daarna weer uiteengevallen. Men is niet veel verder gekomen dan vergaderen en wat adviezen aan de gemeente over kleinere kwesties. In 1973 werd de Initiatiefgroep Wonen in de Binnenstad opgericht, die dezelfde doelen nastreefde, maar een langer en consistenter bestaan had en meer wist te bereiken (zie archief nr. 1089). Het archiefje is openbaar. (WvR, apr. 2013).