Bij Koninklijk Besluit van 23 augustus 1937 werden Hindeloopen, Rauwerderhem, Sloten, Stavoren en IJlst aangewezen als gemeenten om een gemeenschappelijke regeling aan te gaan voor het toezicht ingevolge artikel 13 van de Woningwet en de daaruit voortkomende technische werkzaamheden. Na enkele maanden voorbereiding kon de eerste regeling per 15 december 1937 ingaan.

De regeling voorzag in de instelling van een commissie bestaande uit de burgemeesters van de deelnemende gemeenten, aangevuld met de inspecteur voor de volksgezondheid en ondersteund door een secretaris-penningmeester. De laatste was altijd een ambtenaar van de gemeente Rauwerderhem, die als centrumgemeente van het samenwerkingsverband fungeerde.

Eén van de belangrijkste taken van de commissie was het benoemen en ontslaan van personeel. De eerste werknemer die in 1937 bij het gemeenschappelijk bouw- en woningtoezicht kon worden aangesteld was de technisch-ambtenaar J.H. Bouwman, die lange tijd ook de enige werknemer bleef.

Bij de aan de gemeenschappelijke regeling verbonden technische dienst waren aanvankelijk alleen de gemeenten Sloten en IJlst aangesloten. Wegens het vertrek van de eigen gemeente-opzichters volgden Stavoren (1938), Hindeloopen (1945) en Rauwerderhem (1956) op een later tijdstip.

De uitbreiding van de technische dienst en de uitbreiding van taken van de gemeenschappelijke regeling deden haar tegen het einde van de jaren veertig omzien naar een eigen kantoorruimte. Tot dan toe was gewerkt vanuit de woning van de heer Bouwman. In 1949 werd een nieuwe behuizing gevonden in een lokaal van het voormalige kantongerecht te Sneek, waar tekenkamer, archief en administratie in één ruimte waren ondergebracht. Al na enkele jaren bleek dat dit kantoor niet voldeed. Daarom werd in 1956 door de gemeente Rauwerderhem het pand Kleinzand 8 in Sneek aangekocht.

De verplichtingen die Rauwerderhem als centrumgemeente op zich laadde verhielden zich slecht tot de gevoelens van het gemeentebestuur over het functioneren van de gemeenschappelijke regeling. De gemeente vond dat zij verhoudingsgewijs teveel in de kosten van de regeling moest bijdragen, terwijl veel taken door de grote drukte onvoldoende werden uitgevoerd. Verder richtten haar grieven zich op de hoge uitgaven die moesten worden gedaan voor de reiskosten van het personeel; iets dat een gevolg was van de grote afstand tussen de deelnemende gemeenten.

Al vanaf 1951 zag Rauwerderhem om naar een kostenbesparend alternatief voor de gemeenschappelijke regeling. Verkennende gesprekken werden in dat jaar gevoerd met waterschap “De Sneeker Oudvaart” om mogelijk gezamenlijk een technisch ambtenaar te kunnen aanstellen. Het plan vond uiteindelijk geen doorgang omdat Rauwerderhem het bestaande samenwerkingsverband te laat opzegde, waardoor zij opnieuw voor vijf jaar tot deelname daaraan werd verplicht.

Het scenario van 1951 herhaalde zich in 1956, toen het gemeentebestuur in Rauwerd zijn intentie om de regeling te verlaten wederom te laat meedeelde. Voor een uittreding per 1 januari 1962 werd het voorstel wél tijdig ingediend, maar de goedkeuring ervan werd na een uitvoerige briefwisseling uiteindelijk door Gedeputeerde Staten onthouden. Het feit dat de vier andere gemeenten voor te hoge kosten zouden worden gesteld als Rauwerderhem de regeling zou verlaten, gaf voor G.S. de doorslag om de voorgenomen uittreding te verhinderen.

Hoewel de argumenten en omstandigheden in de tussenliggende jaren niet wezenlijk waren veranderd, waagde Rauwerderhem in 1970 opnieuw een poging om zich van de gemeenschappelijke regeling voor bouw- en woningtoezicht en gemeentewerken te ontdoen. De pensionering van directeur Bouwman per 1 augustus van dat jaar werd door het gemeentebestuur aangegrepen om de grenzen van het werkgebied van het samenwerkingsverband ter discussie te stellen. Rauwerderhem opteerde voor aansluiting bij Baarderadeel en bepleitte een combinatie van de stadsgemeenten Hindeloopen, Stavoren, IJlst en Sloten. Het voordeel daarvan zouden de kortere reisafstanden zijn en de mogelijkheid om de gemeenschappelijke regeling te laten toespitsen op typisch stedelijke aangelegenheden als monumentenzorg en beschermde stadsgezichten.

Het was uiteindelijk de gemeentelijke herindeling van Friesland die ervoor zorgde dat ook dit initiatief niet verder dan het papier kwam. Begin jaren zeventig werd besloten om de status quo te handhaven, omdat het weinig zinvol leek om nieuwe samenwerkingsverbanden aan te gaan met gemeenten die spoedig niet meer zouden bestaan.

Toen halverwege de jaren zeventig opnieuw de keuze moest worden gemaakt of de gemeenschappelijke regeling per 1 januari 1977 nog eens voor vijf jaar moest worden gecontinueerd, werd uit vrees door de gemeentelijke herindeling te worden ‘ingehaald’ alsnog besloten tot beëindiging. Rauwerderhem handelde als voormalige centrumgemeente in de jaren daarna de lopende financiële en personele aangelegenheden van het samenwerkingsverband af.